Κουπαστή.....

Η ζωή μας είναι ένα καράβι που αρμενίζει σε μια απέραντη θάλασσα. Το καράβι αυτό πότε αράζει σε κάποιο (γνωστό ή άγνωστο) λιμάνι και άλλοτε  

αφήνεται στην ορμή της θάλασσας και ταξιδεύει. Είτε συναντά φουρτούνες και χτυπιέται είτε συναντά ήρεμα και αρμονικά νερά και αρμενίζει. Πάνω σε αυτό το καράβι βάζεις τους ανθρώπους της ζωής σου. Αυτούς που είναι σημαντικοί για σένα. Που χωρίς αυτούς δε μπορείς να ζήσεις γιατί, τους αγαπάς τόσο πολύ που χάνεις τον εαυτό σου αν δεν τους έχεις κοντά σου. Αυτοί οι άνθρωποι κάθονται στη κουπαστή του καραβιού και σου χαμογελάνε. Σου γελούν και σου ανοίγουν την αγκαλιά τους όποτε εσύ τη χρειαστείς, χωρίς όρους, χωρίς να περιμένουν κάτι από σένα για αντίκρισμα της αγάπης που απλόχερα σου δίνουν. Κάνεις δε μπορεί να σε υποχρεώσει να επιβιβάσεις ανθρώπους που δε θες. Το ίδιο το καράβι το απαγορεύει. Μόνο αυτοί που είναι στη κουπαστή έχουν χώρο εκεί...και τους βάζεις εσύ. "Τα μάτια κλείστε γλυκά ακουμπήστε στην κουπαστή, το χρόνο αφήστε καινούργια ψέματα να φανταστεί... και τι μας νοιάζει πια αφού η νύχτα πήρε τα κουπιά, τα μάτια κλείστε και δώστε στ' όνειρο, τρελά φιλιά... "

Εσύ ποιος θες να είναι στη δική σου κουπαστή; Να βρίσκεται εκεί και να είναι δίπλα σου όποτε τον χρειαστείς; Όταν κλείνεις τα μάτια σου ποιός είναι ο πρώτος άνθρωπος που βλέπεις; Όταν κοιμάσαι τα βράδια ποιός έρχεται στα όνειρά σου και ποιανού το όνομα ακούς ξαφνικά στο δρόμο και γυρίζεις; Όταν διαβάζεις ένα βιβλίο που μιλά για αγάπη ποιός/α είναι ο πρωταγωνιστής/τρια; Όταν όλα σου πάνε στραβά σε ποιανού την αγκαλιά θες να κλειστείς και να μη βγεις ποτέ; 

Αν ξέρεις όλες τις απαντήσεις στις ερωτήσεις τότε αυτό το άτομο είναι που πρέπει να βρίσκεται στη κουπαστή του δικού σου καραβιού. Και δε πρέπει να τον κρατάς μακριά σου γιατί αν αυτό το άτομο σου φύγει τότε χάνεις την ευκαιρία στην ευτυχία. Και τι είναι ο άνθρωπος χωρίς ευτυχία; χωρίς αγάπη; Είναι μισός. Είναι μόνος και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το συναίσθημα της μοναξιάς. Αυτό το κενό που νιώθεις στη καρδιά, αυτό το σκοτεινό φτερούγισμα που νιώθεις στο στομάχι, αυτό το συναίσθημα που όσο κι αν περνά ο καιρός, ποτέ δεν είναι αρκετός για να γιατρευτεί η καρδιά και η ψυχή σου. Είναι σαν το θάνατο. Ένας δικός σου άνθρωπος πεθαίνει. Η απώλεια ποτέ δε παύει να υπάρχει όσο κι αν περνάει ο καιρός. Πάντα θα είναι ο άνθρωπος που έχασες. Αυτό δε ξεχνιέται ποτέ όσα υποκατάστατα κι αν βρεις. Η ζωή είναι μικρή για να σκέφτεσαι οτιδήποτε άλλο περισσότερο από την αγάπη. Και είσαι πολύ ανόητος αν νομίζεις και πράττεις το αντίθετο.......

                                                           






 http://agkem.pblogs.gr